De Afghaanse president Hamid Karzai heeft gratie verleend aan een slachtoffer van een verkrachting die in de gevangenis zat wegens overspel nadat ze toestemde in een huwelijk met haar verkrachter.
Dat meldt de BBC. Volgens een verklaring van de Afghaanse regering heeft ze ingestemd met het huwelijk, hoewel haar advocaat zegt dat ze niet met hem wil trouwen.
De 19-jarige vrouw, die Gulnaz heet, heeft in de gevangenis een dochtertje gekregen die bij haar in de gevangenis verbleef.
De advocaat van Gulnaz zei tegen de BBC dat ze hoopt dat de regering haar toestaat om vrij te kiezen met wie ze wil trouwen.
Als ze zelf kon kiezen dan zou ze niet met haar verkrachter trouwen.
Eerder deze maand zei Gulnaz dat nadat ze was verkracht ze werd beschuldigd van overspel.
Ze zei dat ze eerst werd veroordeelt tot 2 jaar cel. Toen ze in beroep ging werd dit verhoogd tot 12 jaar. Ze zei: “Ik heb niks gedaan, waarom krijg ik zo’n lange straf?”
Bij het laatste beroep werd haar gevangenisstraf teruggedraaid naar 3 jaar.
Volgens mensenrechtengroeperingen zijn honderden vrouwen in Afghaanse gevangenissen slachtoffer van verkrachting of huiselijk geweld of zitten ze opgesloten omdat ze zich aan uithuwelijking probeerden te onttrekken.
donderdag 1 december 2011
woensdag 23 november 2011
Wet faalt om vrouwen in Afghanistan te beschermen tegen geweld, verkrachting, verkoop
Het juridisch systeem in Afghanistan is niet in staat om adequaat een wet uit te voeren die twee jaar geleden werd ingevoerd om geweld tegen vrouwen te voorkomen. Deze wet moet vrouwen beschermen tegen gedwongen huwelijken, verkoop, slaan, verkrachting.
Dat hebben de Verenigde Naties woensdag in een rapport gemeld. “Rechters, aanklagers en de politie in veel delen van Afghanistan zijn begonnen om de nieuwe wet te gebruiken,” aldus Navi Pillay, de Hoge Commissaris van de VN voor Mensenrechten.
Maar er is volgens haar “nog een erg lange weg te gaan voordat vrouwen in Afghanistan volledig worden beschermd tegen geweld en hun gelijkheid op de juiste wijze wordt ondersteund door deze belangrijke wet”.
De “Uitbanning van geweld tegen Vrouwen wet” (Elimination of Violence against Women law), die twee jaar geleden van kracht werd, is bedoeld om vrouwen te beschermen tegen gedwongen huwelijken, verkoop om geschillen te beslechten, slaan en verkrachting.
Er waren 2.299 geweldincidenten tegen vrouwen in het jaar voorafgaand aan maart 2011. Openbaar aanklagers dienden in 155 gevallen aanklachten in.
De United Nations Assistance Mission in Afghanistan (UNAMA) heeft een lijst van 32 aanbevelingen aan de Afghaanse regering en haar internationale partners gegeven, waaronder het bevorderen van bewustwording van de wet, het trainen van de politie, aanklagers en rechters en hoe de wet toe te passen.
Het werkelijke aantal geweldsdelicten tegen vrouwen in Afghanistan ligt volgens de VN en mensenrechtenorganisaties veel hoger, omdat de meeste gewelddadigheden tegen vrouwen en meisjes niet worden gemeld.
Afgelopen weekeind uitte de Afghaanse Onafhankelijke Mensenrechtencommissie AIHRC zich uiterst bezorgd over de toename van geweld tegen vrouwen in Afghanistan.
De verklaring uitgegeven door de UNAMA:
Implementation of the Elimination of Violence against Women law in Afghanistan has a long way to go
23 November 2011 – Judicial and law enforcement officials are so far implementing sporadically the two-year-old law supporting the equality and rights of Afghan women, and the Government has not yet succeeded in applying the law to the vast majority of cases of violence against women, the United Nations Assistance Mission to Afghanistan (UNAMA) and the United Nations High Commissioner for Human Rights said in a report released today.
“Judges, prosecutors and police in many parts of Afghanistan have begun to use the new law which is a positive development; but unfortunately only in a small percentage of violence against women cases,” said United Nations High Commissioner for Human Rights Navi Pillay. “Although the law’s implementation is clearly growing, there is a very long way to go before Afghan women are fully protected from violence and their equality is properly supported through this important law,” she added.
Enacted in August 2009, the landmark Elimination of Violence against Women (EVAW) law criminalises child marriage, forced marriage, selling and buying women for the purpose or under the pretext of marriage, baad (giving away a woman or girl to settle a dispute), forced self-immolation and 17 other acts of violence against women including rape and beating. It also specifies punishment for perpetrators.
The 33-page United Nations report entitled A Long Way to Go: Implementation of the Elimination of Violence against Women law in Afghanistan, found both positive progress and gaps in the implementation of the law in the period from March 2010 to September 2011.
The report is based on 261 interviews with judicial, police and Government officials and UNAMA/United Nations human rights office monitoring of numerous violence against women cases throughout Afghanistan. The report analyses statistical data on the law’s application by judicial and law enforcement authorities in 31 of Afghanistan’s 34 provinces in its first full year of implementation (21 March 2010 - 20 March 2011) with additional research over the following six months.
The report notes that comprehensive official statistics on the number of cases of violence against women in Afghanistan are not available and most incidents are unreported. The Afghanistan Independent Human Rights Commission registered 2,299 incidents of violence against women that could be defined as crimes under the EVAW law between March 2010 and March 2011. Using the available figure of 2,299 incidents as a baseline estimate, United Nations human rights officials found that prosecutors in 28 provinces opened cases in 26 percent of the total 2,299 incidents (i.e. 594 cases). They filed indictments in seven percent (155 cases) and primary courts relied on the EVAW law as the basis of their judgments in only four percent of total incidents (101 cases).
“The justice sector in some provinces has applied the EVAW law which is encouraging. But the low number of cases prosecuted and tried shows that a much more active collective effort by justice system actors, Government decision-makers and others is needed to urge judicial and local authorities to apply the law to all cases of violence against women,” said Staffan de Mistura, Special Representative of the Secretary-General for Afghanistan and
head of UNAMA. “Progress on the status of Afghan women over the last ten years, including their 38 percent access to schools, their 69 MPs in Parliament and some women who have qualified as airplane pilots, is undermined by uneven implementation of the Elimination of Violence against Women Law.”
Prosecutors in 17 provinces filed indictments under the law. Herat province led the country, with 68 EVAW law indictments filed and 35 cases tried. The Special Violence against Women Unit of the Attorney General’s Office in Kabul opened approximately half of all cases in the country - 285 from Kabul, in addition to 47 received from 19 other provinces. However, its record of filing indictments with the courts was comparatively small: a total of only 21 indictments were filed in Kabul courts from March 2010 to March 2011.
The report determined that many cases of violence against Afghan women were withdrawn or mediated including serious crimes that would require prosecution. United Nations human rights officials found that some murder cases and other serious crimes criminalised under the EVAW law were instead prosecuted under the Penal Code or Sharia law. This sometimes resulted in acquittal of perpetrators, reduction of charges to less serious crimes, convictions with lighter sentences and women victims themselves being accused of “moral crimes”. The report also found that police and prosecutors in many regions continued to refer a majority of cases of violence against women to traditional dispute resolution mechanisms that did not enforce the EVAW law or adequately protect women’s rights.
Mediation was used extensively for domestic violence complaints by institutions including the Police Family Response Unit, Department of Women’s Affairs, Afghanistan Independent Human Rights Commission and the Special Violence against Women Unit of the Attorney General’s Office. While mediation was sometimes preferred by women complainants, the report found that authorities often inappropriately pressured women to withdraw complaints and opt for mediation.
The report said that provincial branches of the Commission for the Prevention of Violence against Women are struggling to fulfill their mandate and require more support from provincial Governors, the national Ministry of Women’s Affairs and other government bodies. Of the 28 provincial branches established since the EVAW law was enacted, only 16 are still functioning currently and meeting regularly.
“As long as women and girls are subject to violence with impunity that violates their human rights, little meaningful and sustainable progress for women’s rights can be achieved in Afghanistan,” said Georgette Gagnon, Director of Human Rights for UNAMA. “Ensuring rights for Afghan women – such as their participation in public life, including in the peace and reconciliation process and equal opportunities in education and employment – requires not only legal safeguards on paper, but speedy and full enforcement of the EVAW law.”
To improve implementation of the EVAW law, UNAMA and the United Nations human rights office made 32 recommendations to the Government and its international partners, including to make a much greater effort to raise awareness of the law among Afghan women and men and within all levels of the Government; to have the Supreme Court, Ministry of Interior and Attorney General’s Office instruct all officials to apply the law consistently, rapidly and efficiently; and, to train police, prosecutors and judges on how to apply the law. The report called on international donors to support and fully fund the 2008-2018 National Action Plan for the Women of Afghanistan (NAPWA) and the National Priority Programs on Law and Justice for All and Capacity Development to Accelerate NAPWA Implementation.
Excerpts from the Report
Examples of application of the EVAW law:
Herat prosecutors applied Article 22 of the EVAW law and Article 395 of the Penal Code to pursue a double murder. Two sisters, age 15 and 17, were killed in Karukh district of Herat in July 2010. Reportedly, the 17-year-old had refused to marry a man her family had chosen for her. Five people, including her would-be in-laws and two other men attacked the two girls in their home and killed them. Police arrested the five in October 2010. The Court of Appeals acquitted three of the men, but sentenced the would-be husband and father-in-law to 16 years imprisonment.
In Jawzjan province, in March 2011, a district court found a former ANA soldier guilty of forcing his wife into prostitution (EVAW Article 18). Injured and unable to work, the former soldier told his wife to have sex with their landlord in exchange for rent. The wife refused and reported the case. The husband confessed and was sentenced to three years imprisonment; the Court of Appeals increased the sentence to seven years.
In March 2011, a woman reported her daughter’s forced suicide to the (Kandahar) Family Response Unit. Her family had given away their 25-year old daughter in marriage for 300,000 Afghanis (US$6,600). Her in-laws constantly berated the woman saying “Your parents took so much money from us you must now pay it back by working in people’s homes.” In February 2011, after ten years of marriage, the inlaws ordered her to have sex with three male guests visiting the family. A month later, the woman set fire to herself in her room. “She was always saying that she would burn herself one day. I would tell her, please tolerate, this is life as it comes and one day you will have a bright future,” the woman’s mother said. Police recorded the mother’s complaint but made no attempt to investigate. Forced self-immolation is one of several crimes the EVAW law instructs must be pursued by police and rosecutors even in the absence of a complainant.
In Daikundi province, authorities referred a case of serious violence against a woman to elders for resolution. The case involved a man who stabbed his sister-in-law multiple times in November 2010. She survived, was hospitalized and police arrested the perpetrator. Authorities then reported the case had been resolved through the informal justice system with the assistance of community elders. Their resolution was a pledge from the man that he would leave his sister-in-law in peace instead of prosecution. The prosecutor denied responsibility, blaming the police for referring the case to the elders.
Zie ook:
AIHRC bezorgd over toename geweld tegen vrouwen in Afghanistan
Dat hebben de Verenigde Naties woensdag in een rapport gemeld. “Rechters, aanklagers en de politie in veel delen van Afghanistan zijn begonnen om de nieuwe wet te gebruiken,” aldus Navi Pillay, de Hoge Commissaris van de VN voor Mensenrechten.
Maar er is volgens haar “nog een erg lange weg te gaan voordat vrouwen in Afghanistan volledig worden beschermd tegen geweld en hun gelijkheid op de juiste wijze wordt ondersteund door deze belangrijke wet”.
De “Uitbanning van geweld tegen Vrouwen wet” (Elimination of Violence against Women law), die twee jaar geleden van kracht werd, is bedoeld om vrouwen te beschermen tegen gedwongen huwelijken, verkoop om geschillen te beslechten, slaan en verkrachting.
Er waren 2.299 geweldincidenten tegen vrouwen in het jaar voorafgaand aan maart 2011. Openbaar aanklagers dienden in 155 gevallen aanklachten in.
De United Nations Assistance Mission in Afghanistan (UNAMA) heeft een lijst van 32 aanbevelingen aan de Afghaanse regering en haar internationale partners gegeven, waaronder het bevorderen van bewustwording van de wet, het trainen van de politie, aanklagers en rechters en hoe de wet toe te passen.
Het werkelijke aantal geweldsdelicten tegen vrouwen in Afghanistan ligt volgens de VN en mensenrechtenorganisaties veel hoger, omdat de meeste gewelddadigheden tegen vrouwen en meisjes niet worden gemeld.
Afgelopen weekeind uitte de Afghaanse Onafhankelijke Mensenrechtencommissie AIHRC zich uiterst bezorgd over de toename van geweld tegen vrouwen in Afghanistan.
De verklaring uitgegeven door de UNAMA:
Implementation of the Elimination of Violence against Women law in Afghanistan has a long way to go
23 November 2011 – Judicial and law enforcement officials are so far implementing sporadically the two-year-old law supporting the equality and rights of Afghan women, and the Government has not yet succeeded in applying the law to the vast majority of cases of violence against women, the United Nations Assistance Mission to Afghanistan (UNAMA) and the United Nations High Commissioner for Human Rights said in a report released today.
“Judges, prosecutors and police in many parts of Afghanistan have begun to use the new law which is a positive development; but unfortunately only in a small percentage of violence against women cases,” said United Nations High Commissioner for Human Rights Navi Pillay. “Although the law’s implementation is clearly growing, there is a very long way to go before Afghan women are fully protected from violence and their equality is properly supported through this important law,” she added.
Enacted in August 2009, the landmark Elimination of Violence against Women (EVAW) law criminalises child marriage, forced marriage, selling and buying women for the purpose or under the pretext of marriage, baad (giving away a woman or girl to settle a dispute), forced self-immolation and 17 other acts of violence against women including rape and beating. It also specifies punishment for perpetrators.
The 33-page United Nations report entitled A Long Way to Go: Implementation of the Elimination of Violence against Women law in Afghanistan, found both positive progress and gaps in the implementation of the law in the period from March 2010 to September 2011.
The report is based on 261 interviews with judicial, police and Government officials and UNAMA/United Nations human rights office monitoring of numerous violence against women cases throughout Afghanistan. The report analyses statistical data on the law’s application by judicial and law enforcement authorities in 31 of Afghanistan’s 34 provinces in its first full year of implementation (21 March 2010 - 20 March 2011) with additional research over the following six months.
The report notes that comprehensive official statistics on the number of cases of violence against women in Afghanistan are not available and most incidents are unreported. The Afghanistan Independent Human Rights Commission registered 2,299 incidents of violence against women that could be defined as crimes under the EVAW law between March 2010 and March 2011. Using the available figure of 2,299 incidents as a baseline estimate, United Nations human rights officials found that prosecutors in 28 provinces opened cases in 26 percent of the total 2,299 incidents (i.e. 594 cases). They filed indictments in seven percent (155 cases) and primary courts relied on the EVAW law as the basis of their judgments in only four percent of total incidents (101 cases).
“The justice sector in some provinces has applied the EVAW law which is encouraging. But the low number of cases prosecuted and tried shows that a much more active collective effort by justice system actors, Government decision-makers and others is needed to urge judicial and local authorities to apply the law to all cases of violence against women,” said Staffan de Mistura, Special Representative of the Secretary-General for Afghanistan and
head of UNAMA. “Progress on the status of Afghan women over the last ten years, including their 38 percent access to schools, their 69 MPs in Parliament and some women who have qualified as airplane pilots, is undermined by uneven implementation of the Elimination of Violence against Women Law.”
Prosecutors in 17 provinces filed indictments under the law. Herat province led the country, with 68 EVAW law indictments filed and 35 cases tried. The Special Violence against Women Unit of the Attorney General’s Office in Kabul opened approximately half of all cases in the country - 285 from Kabul, in addition to 47 received from 19 other provinces. However, its record of filing indictments with the courts was comparatively small: a total of only 21 indictments were filed in Kabul courts from March 2010 to March 2011.
The report determined that many cases of violence against Afghan women were withdrawn or mediated including serious crimes that would require prosecution. United Nations human rights officials found that some murder cases and other serious crimes criminalised under the EVAW law were instead prosecuted under the Penal Code or Sharia law. This sometimes resulted in acquittal of perpetrators, reduction of charges to less serious crimes, convictions with lighter sentences and women victims themselves being accused of “moral crimes”. The report also found that police and prosecutors in many regions continued to refer a majority of cases of violence against women to traditional dispute resolution mechanisms that did not enforce the EVAW law or adequately protect women’s rights.
Mediation was used extensively for domestic violence complaints by institutions including the Police Family Response Unit, Department of Women’s Affairs, Afghanistan Independent Human Rights Commission and the Special Violence against Women Unit of the Attorney General’s Office. While mediation was sometimes preferred by women complainants, the report found that authorities often inappropriately pressured women to withdraw complaints and opt for mediation.
The report said that provincial branches of the Commission for the Prevention of Violence against Women are struggling to fulfill their mandate and require more support from provincial Governors, the national Ministry of Women’s Affairs and other government bodies. Of the 28 provincial branches established since the EVAW law was enacted, only 16 are still functioning currently and meeting regularly.
“As long as women and girls are subject to violence with impunity that violates their human rights, little meaningful and sustainable progress for women’s rights can be achieved in Afghanistan,” said Georgette Gagnon, Director of Human Rights for UNAMA. “Ensuring rights for Afghan women – such as their participation in public life, including in the peace and reconciliation process and equal opportunities in education and employment – requires not only legal safeguards on paper, but speedy and full enforcement of the EVAW law.”
To improve implementation of the EVAW law, UNAMA and the United Nations human rights office made 32 recommendations to the Government and its international partners, including to make a much greater effort to raise awareness of the law among Afghan women and men and within all levels of the Government; to have the Supreme Court, Ministry of Interior and Attorney General’s Office instruct all officials to apply the law consistently, rapidly and efficiently; and, to train police, prosecutors and judges on how to apply the law. The report called on international donors to support and fully fund the 2008-2018 National Action Plan for the Women of Afghanistan (NAPWA) and the National Priority Programs on Law and Justice for All and Capacity Development to Accelerate NAPWA Implementation.
Excerpts from the Report
Examples of application of the EVAW law:
Herat prosecutors applied Article 22 of the EVAW law and Article 395 of the Penal Code to pursue a double murder. Two sisters, age 15 and 17, were killed in Karukh district of Herat in July 2010. Reportedly, the 17-year-old had refused to marry a man her family had chosen for her. Five people, including her would-be in-laws and two other men attacked the two girls in their home and killed them. Police arrested the five in October 2010. The Court of Appeals acquitted three of the men, but sentenced the would-be husband and father-in-law to 16 years imprisonment.
In Jawzjan province, in March 2011, a district court found a former ANA soldier guilty of forcing his wife into prostitution (EVAW Article 18). Injured and unable to work, the former soldier told his wife to have sex with their landlord in exchange for rent. The wife refused and reported the case. The husband confessed and was sentenced to three years imprisonment; the Court of Appeals increased the sentence to seven years.
In March 2011, a woman reported her daughter’s forced suicide to the (Kandahar) Family Response Unit. Her family had given away their 25-year old daughter in marriage for 300,000 Afghanis (US$6,600). Her in-laws constantly berated the woman saying “Your parents took so much money from us you must now pay it back by working in people’s homes.” In February 2011, after ten years of marriage, the inlaws ordered her to have sex with three male guests visiting the family. A month later, the woman set fire to herself in her room. “She was always saying that she would burn herself one day. I would tell her, please tolerate, this is life as it comes and one day you will have a bright future,” the woman’s mother said. Police recorded the mother’s complaint but made no attempt to investigate. Forced self-immolation is one of several crimes the EVAW law instructs must be pursued by police and rosecutors even in the absence of a complainant.
In Daikundi province, authorities referred a case of serious violence against a woman to elders for resolution. The case involved a man who stabbed his sister-in-law multiple times in November 2010. She survived, was hospitalized and police arrested the perpetrator. Authorities then reported the case had been resolved through the informal justice system with the assistance of community elders. Their resolution was a pledge from the man that he would leave his sister-in-law in peace instead of prosecution. The prosecutor denied responsibility, blaming the police for referring the case to the elders.
Zie ook:
AIHRC bezorgd over toename geweld tegen vrouwen in Afghanistan
zondag 20 november 2011
AIHRC bezorgd over toename geweld tegen vrouwen in Afghanistan
De Afghaanse Onafhankelijke Mensenrechtencommissie AIHRC heeft zich zondag bezorgd geuit over de toename van geweld tegen vrouwen in Afghanistan. De afgelopen 9 jaar zijn meer dan 39.000 geweldplegingen tegen vrouwen geregistreerd.
Dat meldt het nieuwsagentschap Pajhwok. De afgelopen 9 jaar zijn 13.476 gevallen van fysiek geweld en 3.358 seksuele aanvallen geteld. Daarnaast is er een toename van geweld binnen de familie en intimidatie van vrouwen op de werkvloer, op universiteiten, in gevangenissen en op straat.
Er werden meer dan 9.400 gevallen van verbaal en psychisch geweld, 5.900 gevallen van economische achterstelling en 7.200 andere vormen van geweld gerapporteerd aan de Afghanistan's Independent Human Rights Commission (AIHRC).
Volgens de mensenrechtenorganisatie toont dit een toename aan van de bewustwording onder de mensen.
De AIHRC zegt verder dat met slechts 14 kantoren in het land de commissie niet alle gevallen van geweld in Afghanistan vast kan leggen.
In het eerste half jaar van het Afghaanse jaar werden 2.433 gevallen van geweld tegen vrouwen geregistreerd. Maar veel gevallen zijn niet gerapporteerd.
Een mogelijke manier om geweld tegen vrouwen te bestrijden is het vervolgen van de daders ervan.
Zie ook:
Afghanistan gevaarlijkste land ter wereld voor vrouwen
Dat meldt het nieuwsagentschap Pajhwok. De afgelopen 9 jaar zijn 13.476 gevallen van fysiek geweld en 3.358 seksuele aanvallen geteld. Daarnaast is er een toename van geweld binnen de familie en intimidatie van vrouwen op de werkvloer, op universiteiten, in gevangenissen en op straat.
Er werden meer dan 9.400 gevallen van verbaal en psychisch geweld, 5.900 gevallen van economische achterstelling en 7.200 andere vormen van geweld gerapporteerd aan de Afghanistan's Independent Human Rights Commission (AIHRC).
Volgens de mensenrechtenorganisatie toont dit een toename aan van de bewustwording onder de mensen.
De AIHRC zegt verder dat met slechts 14 kantoren in het land de commissie niet alle gevallen van geweld in Afghanistan vast kan leggen.
In het eerste half jaar van het Afghaanse jaar werden 2.433 gevallen van geweld tegen vrouwen geregistreerd. Maar veel gevallen zijn niet gerapporteerd.
Een mogelijke manier om geweld tegen vrouwen te bestrijden is het vervolgen van de daders ervan.
Zie ook:
Afghanistan gevaarlijkste land ter wereld voor vrouwen
woensdag 15 juni 2011
Afghanistan gevaarlijkste land ter wereld voor vrouwen
Geweld, dramatisch slecht functionerende gezondheidszorg en brute armoede maken van Afghanistan het gevaarlijkste land in de wereld voor vrouwen.
Dat blijkt uit onderzoek van de Thomson Reuters Foundation. Een combinatie van het aanhoudende conflict, NAVO-luchtaanvallen en culturele praktijken maken van Afghanistan een uitermate gevaarlijke plaats voor vrouwen.
Daarbij komt dat vrouwen vaak worden geïntimideerd of vermoord als ze zich in het openbaar uitspreken of een publieke rol gaan vervullen die stereotype rolpatronen doorbreekt of waarvan wordt verwacht van vrouwen dat niet te doen, zoals nieuwslezer worden of politievrouw.
De republiek Congo staat op de tweede plaats als gevaarlijkste land voor vrouwen vanwege de gruwelijke verkrachtingen. Pakistan, India en Somalië staan gerangschikt als derde, vierde en vijfde.
Pakistan staat derde vanwege aanvallen met zuur en eermoorden. India volgt vanwege vrouwenhandel en seksuele slavernij. Somalië staat vijfde vanwege de hele toonladder van risico’s die vrouwen lopen.
Het onderzoek omvat een wereldwijde enquête over bedreigingen, variërend van huiselijk geweld en economische discriminatie van de vrouwelijke foetus, genitale verminking en zuuraanvallen.
213 experts op het gebied van geslacht uit vijf continenten werd gevraagd landen te beoordelen op het punt van veiligheid en zes risicofactoren.
De risico’s zijn gezondheidsbedreigingen, seksueel geweld, niet-seksueel geweld, culturele en godsdienstige factoren, gebrek aan toegang tot middelen en mensenhandel.
Afghanistan kwam uit het onderzoek naar voren als het meest gevaarlijke land voor vrouwen en het slechtste in drie van de zes risicocategorieën: niet-seksueel geweld, gezondheid en gebrek aan toegang tot economische middelen.
Dat blijkt uit onderzoek van de Thomson Reuters Foundation. Een combinatie van het aanhoudende conflict, NAVO-luchtaanvallen en culturele praktijken maken van Afghanistan een uitermate gevaarlijke plaats voor vrouwen.
Daarbij komt dat vrouwen vaak worden geïntimideerd of vermoord als ze zich in het openbaar uitspreken of een publieke rol gaan vervullen die stereotype rolpatronen doorbreekt of waarvan wordt verwacht van vrouwen dat niet te doen, zoals nieuwslezer worden of politievrouw.
De republiek Congo staat op de tweede plaats als gevaarlijkste land voor vrouwen vanwege de gruwelijke verkrachtingen. Pakistan, India en Somalië staan gerangschikt als derde, vierde en vijfde.
Pakistan staat derde vanwege aanvallen met zuur en eermoorden. India volgt vanwege vrouwenhandel en seksuele slavernij. Somalië staat vijfde vanwege de hele toonladder van risico’s die vrouwen lopen.
Het onderzoek omvat een wereldwijde enquête over bedreigingen, variërend van huiselijk geweld en economische discriminatie van de vrouwelijke foetus, genitale verminking en zuuraanvallen.
213 experts op het gebied van geslacht uit vijf continenten werd gevraagd landen te beoordelen op het punt van veiligheid en zes risicofactoren.
De risico’s zijn gezondheidsbedreigingen, seksueel geweld, niet-seksueel geweld, culturele en godsdienstige factoren, gebrek aan toegang tot middelen en mensenhandel.
Afghanistan kwam uit het onderzoek naar voren als het meest gevaarlijke land voor vrouwen en het slechtste in drie van de zes risicocategorieën: niet-seksueel geweld, gezondheid en gebrek aan toegang tot economische middelen.
dinsdag 7 juni 2011
Moslimvrouwenorganisatie Inspire begint "jihad tegen geweld"
Een prominente organisatie van moslimvrouwen, Inspire, is een “jihad tegen geweld” in alle vormen gestart met de nadruk op misdaden die in naam van de islam worden gerechtvaardigd. Ze noemen het ook hun "jihad voor vrede".
“Terrorisme, oorlog, gewelddadig extremisme en geweld tegen vrouwen in het bijzonder blijven de levens van individuen, families en samenlevingen verwoesten. Dit is duidelijk onrechtvaardig tegen degenen die deze vernederingen moeten ondergaan,” zo staat in de verklaring.
De vrouwen zijn van mening dat ze niet langer zwijgzaam kunnen toezien terwijl hun geloof wordt “gekaapt door zij die haat prediken en gewelddadigheden begaan”.
“Terrorisme, oorlog, gewelddadig extremisme en geweld tegen vrouwen in het bijzonder blijven de levens van individuen, families en samenlevingen verwoesten. Dit is duidelijk onrechtvaardig tegen degenen die deze vernederingen moeten ondergaan,” zo staat in de verklaring.
De vrouwen zijn van mening dat ze niet langer zwijgzaam kunnen toezien terwijl hun geloof wordt “gekaapt door zij die haat prediken en gewelddadigheden begaan”.
dinsdag 3 mei 2011
Slechtste omstandigheden ter wereld voor moeders in Afghanistan
Onder meer ondervoeding, kindersterfte en de hoge moedersterfte bij de geboorte van een kind maken Afghanistan wereldwijd het slechtste land voor moeders.
Dat heeft de hulporganisatie Save the Children gemeld in een "Moederdagrapport".
Twee op de vijf kinderen in Afghanistan zijn ondervoed en één op de vijf sterft voor zijn vijfde verjaardag. Een op de elf vrouwen in Afghanistan sterft door complicaties bij zwangerschap of geboorte.
Afghaanse vrouwen krijgen gemiddeld minder dan vijf jaar onderwijs en de levensverwachting van vrouwen is 45 jaar.
De VN bracht daarbij bovendien al eens onder de aandacht dat door de hoge moedersterfte in Afghanistan veel kinderen zonder moeder op moeten groeien in een van de gevaarlijkste landen van de wereld.
Dit staat in schril contrast met Noorwegen, dat als beste land uit de bus komt om moeder te worden. De kindersterfte is laag, gemiddeld één op de 333 kinderen sterft voor het vijfde levensjaar, vrouwen krijgen doorgaans 18 jaar onderwijs en worden gemiddeld 83 jaar.
In Noorwegen is de kans om aan complicaties rond geboorte of zwangerschap te overlijden 1: 7100.
Acht van de tien minst aantrekkelijke landen om een kind ter wereld te brengen liggen in Afrika, ten zuiden van de Sahara. Acht van de tien landen in de top 10 liggen in West-Europa.
Nederland staat op de negende plaats; de Verenigde Staten op plaats 31.
Het rapport State of the World’s Mothers 2011 van Save the Children komt uit ter gelegenheid van Moederdag Het bevat een lijst van 164 landen die gerangschikt zijn op de toegankelijkheid tot gezondheidszorg, onderwijs en economische mogelijkheden.
Waar ze woont maakt enorm veel uit voor wat een moeder te vieren heeft op Moederdag, zo cocludeert de hulporganisatie.
In veel landen zijn vaccins, antibiotica en verzorging tijdens de zwangerschap voor grote aantallen vrouwen onbereikbaar, als gevolg waarvan de sterftepercentages van moeders en kinderen bij geboorten hoog zijn.
Holke Wierema, directeur van Save the Children, zegt: “Natuurlijk is armoede een doorslaggevende factor. Maar juist op een dag als Moederdag is het goed om je te realiseren hoe enorm de verschillen zijn en dat we ons daar niet bij neer moeten leggen.
In 2000 is een aantal Millenniumdoelstelingen afgesproken. Eén daarvan is dat de moedersterfte met driekwart terug wordt gebracht van 546.000 in 1990 naar 136.500 in 2015.
Er is volgens Wierema al een forse daling bereikt. in 2008 overleden 358.000 vrouwen aan complicaties rond zwangerschap en geboorte. Maar er moet nog veel gebeuren om de doelstelling te halen.
Save the Children is een organisatie die zich inzet om moedersterfte en kindersterfte terug te dringen, door vroedvrouwen op te leiden, door gezondheidszorg te verbeteren, door geneesmiddelen te verstrekken en door schoon water aan te bieden.
De organisatie wil regeringen in Westerse landen, maar zeker ook van ontwikkelingslanden, scherp houden om iets te doen aan de schrijnende omstandigheden waarin veel kinderen ter wereld moeten komen.
De Verenigde Naties hebben eerder al eens onder de aandacht gebracht dat door de hoge moedersterfte in Afghanistan ook veel kinderen op moeten groeien zonder moeder in een van de gevaarlijkste landen van de wereld.
Rangschikking
- Bovenste 10 landen (van 1 – 10): Noorwegen, Australië, IJsland, Zweden, Denemarken, Nieuw Zeeland, Finland, België, Nederland, Frankrijk
- Onderste 10 landen (van 155-164): Centraal Afrikaanse Republiek, Soedan, Mali, Eritrea, Democratische Republiek Congo, Chad, Yemen, Guinea-Bissau, Niger, Afghanistan
Dat heeft de hulporganisatie Save the Children gemeld in een "Moederdagrapport".
Twee op de vijf kinderen in Afghanistan zijn ondervoed en één op de vijf sterft voor zijn vijfde verjaardag. Een op de elf vrouwen in Afghanistan sterft door complicaties bij zwangerschap of geboorte.
Afghaanse vrouwen krijgen gemiddeld minder dan vijf jaar onderwijs en de levensverwachting van vrouwen is 45 jaar.
De VN bracht daarbij bovendien al eens onder de aandacht dat door de hoge moedersterfte in Afghanistan veel kinderen zonder moeder op moeten groeien in een van de gevaarlijkste landen van de wereld.
Dit staat in schril contrast met Noorwegen, dat als beste land uit de bus komt om moeder te worden. De kindersterfte is laag, gemiddeld één op de 333 kinderen sterft voor het vijfde levensjaar, vrouwen krijgen doorgaans 18 jaar onderwijs en worden gemiddeld 83 jaar.
In Noorwegen is de kans om aan complicaties rond geboorte of zwangerschap te overlijden 1: 7100.
Acht van de tien minst aantrekkelijke landen om een kind ter wereld te brengen liggen in Afrika, ten zuiden van de Sahara. Acht van de tien landen in de top 10 liggen in West-Europa.
Nederland staat op de negende plaats; de Verenigde Staten op plaats 31.
Het rapport State of the World’s Mothers 2011 van Save the Children komt uit ter gelegenheid van Moederdag Het bevat een lijst van 164 landen die gerangschikt zijn op de toegankelijkheid tot gezondheidszorg, onderwijs en economische mogelijkheden.
Waar ze woont maakt enorm veel uit voor wat een moeder te vieren heeft op Moederdag, zo cocludeert de hulporganisatie.
In veel landen zijn vaccins, antibiotica en verzorging tijdens de zwangerschap voor grote aantallen vrouwen onbereikbaar, als gevolg waarvan de sterftepercentages van moeders en kinderen bij geboorten hoog zijn.
Holke Wierema, directeur van Save the Children, zegt: “Natuurlijk is armoede een doorslaggevende factor. Maar juist op een dag als Moederdag is het goed om je te realiseren hoe enorm de verschillen zijn en dat we ons daar niet bij neer moeten leggen.
In 2000 is een aantal Millenniumdoelstelingen afgesproken. Eén daarvan is dat de moedersterfte met driekwart terug wordt gebracht van 546.000 in 1990 naar 136.500 in 2015.
Er is volgens Wierema al een forse daling bereikt. in 2008 overleden 358.000 vrouwen aan complicaties rond zwangerschap en geboorte. Maar er moet nog veel gebeuren om de doelstelling te halen.
Save the Children is een organisatie die zich inzet om moedersterfte en kindersterfte terug te dringen, door vroedvrouwen op te leiden, door gezondheidszorg te verbeteren, door geneesmiddelen te verstrekken en door schoon water aan te bieden.
De organisatie wil regeringen in Westerse landen, maar zeker ook van ontwikkelingslanden, scherp houden om iets te doen aan de schrijnende omstandigheden waarin veel kinderen ter wereld moeten komen.
De Verenigde Naties hebben eerder al eens onder de aandacht gebracht dat door de hoge moedersterfte in Afghanistan ook veel kinderen op moeten groeien zonder moeder in een van de gevaarlijkste landen van de wereld.
Rangschikking
- Bovenste 10 landen (van 1 – 10): Noorwegen, Australië, IJsland, Zweden, Denemarken, Nieuw Zeeland, Finland, België, Nederland, Frankrijk
- Onderste 10 landen (van 155-164): Centraal Afrikaanse Republiek, Soedan, Mali, Eritrea, Democratische Republiek Congo, Chad, Yemen, Guinea-Bissau, Niger, Afghanistan
donderdag 28 april 2011
Straffen in verband met maagdelijkheid extreem onrechtvaardig in Afghanistan
De straffen die Afghaanse vrouwen krijgen wanneer ze worden beschuldigd van seks voor het huwelijk en het verlies van hun maagdelijkheid zijn extreem, discriminerend en niet volgens het wetboek van strafrecht. Vrouwen kunnen onder meer worden gedood.
Dat hebben vrouwenrechtenactivisten verteld aan IRIN, een VN-bureau voor de Coördinatie van Humanitaire Zaken. Het gaat om buitengerechtelijke straffen, zoals eermoord, en gerechtelijke straffen die vrouwen kunnen krijgen.
Suraya Subhrang, de vrouwenrechtencommissaris bij de Afghanistan Independent Human Rights Commission (AIHRC), zegt: “Ik zag een vrouw die publiekelijk werd vernederd en gemarteld omdat ze naar verluidt haar maagdelijkheid verloor voor haar huwelijksnacht.”
Buitenrechtelijke straffen voor vrouwen zijn wijdverbreid en diepgeworteld in Afghanistan.
Vaak worden er medische hulpverleners ingeroepen om de maagdelijkheid van een vrouw te bewijzen voordat ze trouwt. Dit is een vereiste om vrouwen voor te bereiden op het huwelijk.
Een medisch expert in Kabul zegt: “Maagdelijkheid- en overspeltests zijn een onderdeel van onze normale werkzaamheden.” Maar er zijn weinig faciliteiten en er is een tekort aan vrouwelijke deskundigen om zeer intieme testen uit te voeren.
De testen omvatten een onderzoek van de vagina om te zien of het maagdenvlies van een meisje of vrouw intact is. Maar experts zeggen dat het kan zijn gescheurd door andere factoren dan geslachtsgemeenschap.
Volgens Amnesty International is een gedwongen maagdelijkheidtests een vernedering van vrouwen en een vorm van marteling.
Eermoord
In de Afghaanse gemeenschappen kan het niet doorstaan van de test leiden tot zogenaamde eermoorden, een onder-gerapporteerde criminaliteit, die meestal wordt uitgevoerd door de families en verwanten die geloven dat een jong meisje of vrouw schande heeft gebracht over haar familie.
"Eerwraak erkent het recht van een man om straffeloos een vrouw te doden vanwege de schade die haar immorele daden hebben veroorzaakt voor de familie,” zo meldde de VN-Assistance Mission in Afghanistan (UNAMA) in december 2010.
Dergelijke moorden zijn ook gebaseerd op diepgewortelde culturele opvattingen en niet op religie, aldus de UNAMA.
"Mannen gaan meestal vrijuit voor “eermoorden”, zo zegt Subhrang. “Maar kan een vrouw haar man doden voor onwettige seksuele relaties?”
Eerkwesties
Een vrouw kan overgedragen worden aan de rechtelijke macht wanneer blijkt dat ze haar maagdelijkheid heeft verloren.
De familie van vrouwen kan moeten verhuizen omdat ze de schande in de buurt niet meer kunnen verdragen. Of de familie moet het geld terugbetalen dat hun toekomstige schoonzoon al aan de huwelijksceremonie had besteed.
Terwijl maagdelijkheid niet wordt genoemd in het strafrechtelijke systeem en andere wetten van het land, zeggen activisten en advocaten dat honderden vrouwen oneerlijk ernstige formele en informele sancties opgelegd kunnen krijgen voor hun vermeende illegale verlies van deze culturele eis.
Seksuele omgang buiten het huwelijk is een zonde volgens de islamitische jurisprudentie en de Afghaanse wetten zijn daar grotendeels van afgeleid.
Straf
“Maagdelijkheid is een natuurlijke stempel,” zei Mohammad Qasim Mawlawi, een lid van het strafrechtelijke bureau van het Hooggerechtshof. “Als het verloren gaat en de oorzaak is onwettige seksuele relaties betekent dat overspel, en dat moet gestraft worden.”
Hij zei dat een ongehuwde persoon die betrapt wordt op overspel buiten het huwelijk, man of vrouw, veroordeeld kan worden tot drie tot vijf jaar gevangenisstraf, terwijl gehuwde overspeligen zwaardere straffen krijgen.
Oneerlijke sancties
Activisten voor de rechten van de vrouw zeggen dat de overspelwet te veel problemen kent en meestal alleen wordt gebruikt tegen vrouwen. In sommige gevallen zijn vrouwen het slachtoffer van verkrachting.
“In de wet is geen duidelijk onderscheid gemaakt tussen verkrachting en vrijwillige geslachtsgemeenschap, en slachtoffers van verkrachting worden behandeld als overspeligen en criminelen,” aldus Subhrang van de AIHRC.
Hoewel het verborgen gebeurt en er te weinig over wordt gerapporteerd, is verkrachting een misdaad die zich dagelijks voordoet in het hele land. Dat meldde een rapport van de UNAMA in juli 2009.
“Het meisje of de vrouw, die het slachtoffer is van een verkrachting, en niet de dader, draagt de schande van de misdaad,” aldus het rapport.
Sheela Samimi, een advocate van het Afghan Women’s Network (AWN), eist dat ook mannen het gezicht van de wet zien.
Ze zegt: “Kan een meisje medische experts vragen om te testen of haar aanstaande man seks had voor het huwelijk en als bleek dat hij fout zit zouden ambtenaren hem vervolgen zoals ze een vrouw doen?”
Met elk vrouwelijk slachtoffer van overspel, voegde ze eraan toe, was er een man of waren er mannen die zelden geconfronteerd werden met rechtvaardigheid.
Dat hebben vrouwenrechtenactivisten verteld aan IRIN, een VN-bureau voor de Coördinatie van Humanitaire Zaken. Het gaat om buitengerechtelijke straffen, zoals eermoord, en gerechtelijke straffen die vrouwen kunnen krijgen.
Suraya Subhrang, de vrouwenrechtencommissaris bij de Afghanistan Independent Human Rights Commission (AIHRC), zegt: “Ik zag een vrouw die publiekelijk werd vernederd en gemarteld omdat ze naar verluidt haar maagdelijkheid verloor voor haar huwelijksnacht.”
Buitenrechtelijke straffen voor vrouwen zijn wijdverbreid en diepgeworteld in Afghanistan.
Vaak worden er medische hulpverleners ingeroepen om de maagdelijkheid van een vrouw te bewijzen voordat ze trouwt. Dit is een vereiste om vrouwen voor te bereiden op het huwelijk.
Een medisch expert in Kabul zegt: “Maagdelijkheid- en overspeltests zijn een onderdeel van onze normale werkzaamheden.” Maar er zijn weinig faciliteiten en er is een tekort aan vrouwelijke deskundigen om zeer intieme testen uit te voeren.
De testen omvatten een onderzoek van de vagina om te zien of het maagdenvlies van een meisje of vrouw intact is. Maar experts zeggen dat het kan zijn gescheurd door andere factoren dan geslachtsgemeenschap.
Volgens Amnesty International is een gedwongen maagdelijkheidtests een vernedering van vrouwen en een vorm van marteling.
Eermoord
In de Afghaanse gemeenschappen kan het niet doorstaan van de test leiden tot zogenaamde eermoorden, een onder-gerapporteerde criminaliteit, die meestal wordt uitgevoerd door de families en verwanten die geloven dat een jong meisje of vrouw schande heeft gebracht over haar familie.
"Eerwraak erkent het recht van een man om straffeloos een vrouw te doden vanwege de schade die haar immorele daden hebben veroorzaakt voor de familie,” zo meldde de VN-Assistance Mission in Afghanistan (UNAMA) in december 2010.
Dergelijke moorden zijn ook gebaseerd op diepgewortelde culturele opvattingen en niet op religie, aldus de UNAMA.
"Mannen gaan meestal vrijuit voor “eermoorden”, zo zegt Subhrang. “Maar kan een vrouw haar man doden voor onwettige seksuele relaties?”
Eerkwesties
Een vrouw kan overgedragen worden aan de rechtelijke macht wanneer blijkt dat ze haar maagdelijkheid heeft verloren.
De familie van vrouwen kan moeten verhuizen omdat ze de schande in de buurt niet meer kunnen verdragen. Of de familie moet het geld terugbetalen dat hun toekomstige schoonzoon al aan de huwelijksceremonie had besteed.
Terwijl maagdelijkheid niet wordt genoemd in het strafrechtelijke systeem en andere wetten van het land, zeggen activisten en advocaten dat honderden vrouwen oneerlijk ernstige formele en informele sancties opgelegd kunnen krijgen voor hun vermeende illegale verlies van deze culturele eis.
Seksuele omgang buiten het huwelijk is een zonde volgens de islamitische jurisprudentie en de Afghaanse wetten zijn daar grotendeels van afgeleid.
Straf
“Maagdelijkheid is een natuurlijke stempel,” zei Mohammad Qasim Mawlawi, een lid van het strafrechtelijke bureau van het Hooggerechtshof. “Als het verloren gaat en de oorzaak is onwettige seksuele relaties betekent dat overspel, en dat moet gestraft worden.”
Hij zei dat een ongehuwde persoon die betrapt wordt op overspel buiten het huwelijk, man of vrouw, veroordeeld kan worden tot drie tot vijf jaar gevangenisstraf, terwijl gehuwde overspeligen zwaardere straffen krijgen.
Oneerlijke sancties
Activisten voor de rechten van de vrouw zeggen dat de overspelwet te veel problemen kent en meestal alleen wordt gebruikt tegen vrouwen. In sommige gevallen zijn vrouwen het slachtoffer van verkrachting.
“In de wet is geen duidelijk onderscheid gemaakt tussen verkrachting en vrijwillige geslachtsgemeenschap, en slachtoffers van verkrachting worden behandeld als overspeligen en criminelen,” aldus Subhrang van de AIHRC.
Hoewel het verborgen gebeurt en er te weinig over wordt gerapporteerd, is verkrachting een misdaad die zich dagelijks voordoet in het hele land. Dat meldde een rapport van de UNAMA in juli 2009.
“Het meisje of de vrouw, die het slachtoffer is van een verkrachting, en niet de dader, draagt de schande van de misdaad,” aldus het rapport.
Sheela Samimi, een advocate van het Afghan Women’s Network (AWN), eist dat ook mannen het gezicht van de wet zien.
Ze zegt: “Kan een meisje medische experts vragen om te testen of haar aanstaande man seks had voor het huwelijk en als bleek dat hij fout zit zouden ambtenaren hem vervolgen zoals ze een vrouw doen?”
Met elk vrouwelijk slachtoffer van overspel, voegde ze eraan toe, was er een man of waren er mannen die zelden geconfronteerd werden met rechtvaardigheid.
donderdag 10 maart 2011
Knapen beantwoordt Kamervragen over dreigende overname Afghaanse overheid van vrouwenopvanghuizen
Staatssecretaris Ben Knapen (Buitenlandse Zaken) heeft de Kamervragen die PvdA-kamerlid Sjoera Dikkers in februari stelde over de dreigende overname van vrouwenopvanghuizen door de overheid in Afghanistan beantwoord.
Deze huizen worden nu nog beheerd door non-gouvernementele organisaties, maar een wetswijziging wil hier een eind aan maken. Hierdoor kunnen vrouwen levensbedreigend in gevaar komen.
De mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch (HRW) zei onlangs dat door een dreigende wetswijziging “de levens van mishandelde en misbruikte vrouwen in gevaar dreigen te komen als de overheid er de baas wordt”, zie een eerder bericht op dit weblog.
Volgens HRW is het geweld tegen vrouwen en meisjes in Afghanistan wijdverbreid. Het gaat onder meer om huiselijk geweld, seksuele kwelling en verkrachting.
Daarnaast komt het gedwongen huwelijk veel voor en is dit sociaal aanvaard. Meer dan de helft van de huwelijken die er worden gesloten zijn gedwongen huwelijken, of zijn kindhuwelijken van meisjes onder de 16, aldus HRW.
HRW noemt de huidige opvanghuizen van levensbelang voor vrouwen.
Sjoera Dikkers stelde de vragen naar aanleiding van de ernstige bezorgdheid van Human Rights Watch over de dreigende overname.
Staatsecretaris Ben Knapen van Buitenlandse Zaken heeft deze Kamervragen inmiddels beantwoord.
Dikkers wilde onder meer graag weten of Knapen weet van het plan van de Afghaanse regering om het beheer van blijf-van-mijn-lijfhuizen over te nemen en of hij de bezorgdheid daarover van Human Rights Watch kent en deelt, en zo ja, of hij met de Afghaanse overheid in gesprek gaat over de maatregel.
Daarnaast vroeg Dikkers of de maatregel past in een “trend van Afghaniseren”. Hiermee wordt bedoeld dat de Afghanen steeds meer hun eigen zaken op gaan knappen, iets wat de internationale gemeenschap toejuicht.
Maar de regering Karzai wordt steeds meer gedomineerd door ultraconservatieven, die vijandig staan tegenover autonomie voor vrouwen, en dit bieden de opvanghuizen aan vrouwen die vertrokken zijn bij hun familie of echtgenoot.
Op dit punt is "Afghanisering" funest voor vrouwen.
Tot slot wilde Dikkers graag weten welke ngo’s momenteel de elf blijf-van-mijn-lijfhuizen in Afghanistan beheren, hoeveel vrouwen ze opvangen, of de vrouwen daar veilig zijn, of de huizen Nederlandse of Europese subsidie krijgen, en of ze ook steun blijven ontvangen als ze worden overgenomen.
Knapen zei in zijn antwoord onder meer dat hij op de hoogte is van de plannen. In rechtstreeks overleg, of in internationaal verband, wordt de situatie bij de Afghaanse regering onder de aandacht gebracht.
De staatssecretaris zegde toe: “Nederland zal zich kritisch uitspreken over (concept-)wetgeving of beleid dat een bedreiging vormt voor de rechten van vrouwen of andere kwetsbare groepen in Afghanistan.”
In zijn antwoord somde hij eveneens de hulporganisaties op die steun verlenen aan Afghaanse vrouwen in nood, en hoeveel geld die ontvangen van Nederland en een aantal andere landen.
Hieronder staan de vragen die Sjoera Dikkers heeft gesteld en de antwoorden van staatssecretaris Ben Knapen. De antwoorden worden gericht aan de voorzitter van de Tweede Kamer.
Geachte Voorzitter,
Graag bied ik u hierbij de antwoorden aan op de schriftelijke vragen gesteld door het lid Dikkers over berichten dat de vrouwenopvang in Afghanistan in gevaar is. Deze vragen werden ingezonden op 17 februari 2011 met kenmerk 2011Z03344.
De staatssecretaris van Buitenlandse Zaken,
Ben Knapen
Antwoorden van de staatssecretaris van Buitenlandse Zaken op vragen van het lid Dikkers (PvdA) over berichten dat de vrouwenopvang in Afghanistan in gevaar is.
Vraag 1
Heeft u kennis genomen van het plan van de Afghaanse regering om het beheer van blijf-van-mijn-lijfhuizen over te nemen van non-gouvernementele organisaties?
Antwoord
Ja.
Vraag 2
Heeft u kennisgenomen van de zorgen van onder meer Human Rights Watch (HWR) dat vrouwen in Afghanistan door de maatregel een groter risico zullen lopen? Deelt u deze mening? Zo nee, waarom niet? Zo ja, gaat u met de Afghaanse regering in gesprek over deze maatregel?
Antwoord
Het wetsvoorstel in de huidige opzet omvat, ondanks positieve elementen bijvoorbeeld met betrekking tot minimale levensstandaarden, een aantal stevige zorgpunten, met name daar waar de overheid het management van de opvangcentra over zou nemen van maatschappelijke organisaties.
De EU heeft in reactie op het wetsvoorstel, samen met Australië, Canada en de VS, op 20 februari jl. de Minister voor Vrouwenzaken Ghazanfar om uitleg gevraagd. Daarbij is met name aandrongen op het overnemen van de aanbevelingen van de 'Criminal Law Reform Working Group' (CLRWG). Deze werkgroep, waarin onder andere de 'Afghan Independent Human Rights Commission' zitting heeft, adviseert de Afghaanse regering over wetsvoorstellen op strafrechtelijk terrein. De CLRWG acht de huidige bepalingen in het wetsvoorstel m.b.t. beperkingen in de toelating, gedwongen vertrek, gedwongen afgifte van persoonlijke informatie en gedwongen medische onderzoeken onacceptabel. De CLRWG doet ondermeer de aanbeveling dat maatschappelijke organisaties in staat moeten blijven om op onafhankelijk wijze opvanghuizen te beheren.
Daarnaast stelt Nederland dit onderwerp, alsmede de situatie van vrouwen in Afghanistan, in coördinatie met EU-partners, actief aan de orde in bilaterale gesprekken met relevante Afghaanse autoriteiten.
Op 22 februari jl. heeft de Afghaanse regering, bij monde van de woordvoerder van de president, aangegeven dat de regering nooit het besluit heeft genomen de opvanghuizen te sluiten, danwel het werk van de betrokken NGO's stop te zetten. Daarnaast heeft het Ministerie van Vrouwenzaken toegezegd in constante dialoog te blijven met het maatschappelijk middenveld over mogelijke verbeterpunten. Dit zijn positieve signalen, die hopelijk leiden tot wijziging van het wetsvoorstel.
Vraag 3
Hoe beoordeelt u de uitspraken van HRW dat de maatregel past in een trend van 'Afghanisering', en dat de regering van president Hamid Karzai "steeds meer gedomineerd wordt door ultraconservatieven die vijandig staan ten opzichte van zelfs maar het idee van schuilplaatsen, aangezien deze aan vrouwen een bepaalde mate van autonomie bieden" ten opzichte van echtgenoten en familieleden die hen slecht behandelen? Deelt u deze mening? Zo ja, heeft dit gevolgen voor de samenwerking met de Afghaanse regering? Zo nee, waarom niet?
Antwoord
Het wetsvoorstel lijkt te passen in een bredere trend van stigmatisering van de blijf-van-mijn-lijfhuizen door conservatieve krachten in Afghanistan. Er is in sommige media al langere tijd sprake van negatieve berichtgeving over de opvanghuizen. Nederland zal zich kritisch uitspreken over (concept-)wetgeving of beleid dat een bedreiging vormt voor de rechten van vrouwen of andere kwetsbare groepen in Afghanistan. Nederland zal daarbij zoveel mogelijk in internationaal verband optreden. Zie ook het antwoord op vraag 2.
Vraag 4
Welke ngo's beheren op dit moment de elf blijf-van-mijn-lijfhuizen in Afghanistan?
Ontvangen deze ngo's Nederlandse of Europese ontwikkelingsgelden, en zo ja hoeveel? Hoeveel vrouwen worden opgevangen in deze huizen? Zijn de vrouwen er veilig? Als u de blijf-van-mijn-lijfhuizen op dit moment (direct of via ngo's) steunt, blijft u dit dan ook doen als de huizen door de Afghaanse regering worden overgenomen? Bent u bereid de ngo's extra te ondersteunen als de continuïteit van hun werk in gevaar is?
Antwoord
De betreffende NGO's zijn: 'Afghan Women Skills Development Center', 'Women for Afghan Women', 'Humanitarian Assistance for Women and Children of Afghanistan', 'Voice of Women Organization' en 'Cooperation Center for Afghanistan'. Volgens de gegevens van het Afghaanse Ministerie van Vrouwenzaken is de gezamenlijk capaciteit van deze organisaties ongeveer 175 vrouwen en kinderen.
Afghaanse vrouwen die bescherming zoeken in een van de blijf-van-mijn-lijf huizen in Afghanistan weten zich beschermd door de NGO's die deze huizen beheren. Zij lopen geen risico teruggestuurd te worden naar hun (schoon)familie. Het bieden van een veilige omgeving voor deze vrouwen staat voorop in het beleid van de NGO's.
De EU financiert met EUR 1 miljoen per jaar twee Afghaanse NGO's, 'Medica Mondiale' en 'Women for Afghan Women'. Deze NGO beheert 4 blijf-van-mijn-lijf huizen. Ook Finland (EUR 95.000) en Zweden (EUR 100.000) steunen 'Women for Afghan Women' financieel. Duitsland verleent financiële steun (EUR 130.000) aan het 'Cooperation Center for Afghanistan'. Denemarken financiert via het 'Elimination of Violence Against Women Special Fund' van UNIFEM een aantal NGO's dat lijf-van-mijn-lijf huizen beheert. Nederland steunt, zoals bekend, UNIFEM met een bijdrage van EUR 2 miljoen ten behoeve van de bestrijding van geweld tegen vrouwen in Afghanistan.
Nederland onderhoudt nauw contact met diverse Afghaanse vrouwenorganisaties. Mocht via deze organisaties een beroep op Nederland gedaan worden voor ondersteuning dan zullen de mogelijkheden hiertoe serieus worden onderzocht.
Deze huizen worden nu nog beheerd door non-gouvernementele organisaties, maar een wetswijziging wil hier een eind aan maken. Hierdoor kunnen vrouwen levensbedreigend in gevaar komen.
De mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch (HRW) zei onlangs dat door een dreigende wetswijziging “de levens van mishandelde en misbruikte vrouwen in gevaar dreigen te komen als de overheid er de baas wordt”, zie een eerder bericht op dit weblog.
Volgens HRW is het geweld tegen vrouwen en meisjes in Afghanistan wijdverbreid. Het gaat onder meer om huiselijk geweld, seksuele kwelling en verkrachting.
Daarnaast komt het gedwongen huwelijk veel voor en is dit sociaal aanvaard. Meer dan de helft van de huwelijken die er worden gesloten zijn gedwongen huwelijken, of zijn kindhuwelijken van meisjes onder de 16, aldus HRW.
HRW noemt de huidige opvanghuizen van levensbelang voor vrouwen.
Sjoera Dikkers stelde de vragen naar aanleiding van de ernstige bezorgdheid van Human Rights Watch over de dreigende overname.
Staatsecretaris Ben Knapen van Buitenlandse Zaken heeft deze Kamervragen inmiddels beantwoord.
Dikkers wilde onder meer graag weten of Knapen weet van het plan van de Afghaanse regering om het beheer van blijf-van-mijn-lijfhuizen over te nemen en of hij de bezorgdheid daarover van Human Rights Watch kent en deelt, en zo ja, of hij met de Afghaanse overheid in gesprek gaat over de maatregel.
Daarnaast vroeg Dikkers of de maatregel past in een “trend van Afghaniseren”. Hiermee wordt bedoeld dat de Afghanen steeds meer hun eigen zaken op gaan knappen, iets wat de internationale gemeenschap toejuicht.
Maar de regering Karzai wordt steeds meer gedomineerd door ultraconservatieven, die vijandig staan tegenover autonomie voor vrouwen, en dit bieden de opvanghuizen aan vrouwen die vertrokken zijn bij hun familie of echtgenoot.
Op dit punt is "Afghanisering" funest voor vrouwen.
Tot slot wilde Dikkers graag weten welke ngo’s momenteel de elf blijf-van-mijn-lijfhuizen in Afghanistan beheren, hoeveel vrouwen ze opvangen, of de vrouwen daar veilig zijn, of de huizen Nederlandse of Europese subsidie krijgen, en of ze ook steun blijven ontvangen als ze worden overgenomen.
Knapen zei in zijn antwoord onder meer dat hij op de hoogte is van de plannen. In rechtstreeks overleg, of in internationaal verband, wordt de situatie bij de Afghaanse regering onder de aandacht gebracht.
De staatssecretaris zegde toe: “Nederland zal zich kritisch uitspreken over (concept-)wetgeving of beleid dat een bedreiging vormt voor de rechten van vrouwen of andere kwetsbare groepen in Afghanistan.”
In zijn antwoord somde hij eveneens de hulporganisaties op die steun verlenen aan Afghaanse vrouwen in nood, en hoeveel geld die ontvangen van Nederland en een aantal andere landen.
Hieronder staan de vragen die Sjoera Dikkers heeft gesteld en de antwoorden van staatssecretaris Ben Knapen. De antwoorden worden gericht aan de voorzitter van de Tweede Kamer.
Geachte Voorzitter,
Graag bied ik u hierbij de antwoorden aan op de schriftelijke vragen gesteld door het lid Dikkers over berichten dat de vrouwenopvang in Afghanistan in gevaar is. Deze vragen werden ingezonden op 17 februari 2011 met kenmerk 2011Z03344.
De staatssecretaris van Buitenlandse Zaken,
Ben Knapen
Antwoorden van de staatssecretaris van Buitenlandse Zaken op vragen van het lid Dikkers (PvdA) over berichten dat de vrouwenopvang in Afghanistan in gevaar is.
Vraag 1
Heeft u kennis genomen van het plan van de Afghaanse regering om het beheer van blijf-van-mijn-lijfhuizen over te nemen van non-gouvernementele organisaties?
Antwoord
Ja.
Vraag 2
Heeft u kennisgenomen van de zorgen van onder meer Human Rights Watch (HWR) dat vrouwen in Afghanistan door de maatregel een groter risico zullen lopen? Deelt u deze mening? Zo nee, waarom niet? Zo ja, gaat u met de Afghaanse regering in gesprek over deze maatregel?
Antwoord
Het wetsvoorstel in de huidige opzet omvat, ondanks positieve elementen bijvoorbeeld met betrekking tot minimale levensstandaarden, een aantal stevige zorgpunten, met name daar waar de overheid het management van de opvangcentra over zou nemen van maatschappelijke organisaties.
De EU heeft in reactie op het wetsvoorstel, samen met Australië, Canada en de VS, op 20 februari jl. de Minister voor Vrouwenzaken Ghazanfar om uitleg gevraagd. Daarbij is met name aandrongen op het overnemen van de aanbevelingen van de 'Criminal Law Reform Working Group' (CLRWG). Deze werkgroep, waarin onder andere de 'Afghan Independent Human Rights Commission' zitting heeft, adviseert de Afghaanse regering over wetsvoorstellen op strafrechtelijk terrein. De CLRWG acht de huidige bepalingen in het wetsvoorstel m.b.t. beperkingen in de toelating, gedwongen vertrek, gedwongen afgifte van persoonlijke informatie en gedwongen medische onderzoeken onacceptabel. De CLRWG doet ondermeer de aanbeveling dat maatschappelijke organisaties in staat moeten blijven om op onafhankelijk wijze opvanghuizen te beheren.
Daarnaast stelt Nederland dit onderwerp, alsmede de situatie van vrouwen in Afghanistan, in coördinatie met EU-partners, actief aan de orde in bilaterale gesprekken met relevante Afghaanse autoriteiten.
Op 22 februari jl. heeft de Afghaanse regering, bij monde van de woordvoerder van de president, aangegeven dat de regering nooit het besluit heeft genomen de opvanghuizen te sluiten, danwel het werk van de betrokken NGO's stop te zetten. Daarnaast heeft het Ministerie van Vrouwenzaken toegezegd in constante dialoog te blijven met het maatschappelijk middenveld over mogelijke verbeterpunten. Dit zijn positieve signalen, die hopelijk leiden tot wijziging van het wetsvoorstel.
Vraag 3
Hoe beoordeelt u de uitspraken van HRW dat de maatregel past in een trend van 'Afghanisering', en dat de regering van president Hamid Karzai "steeds meer gedomineerd wordt door ultraconservatieven die vijandig staan ten opzichte van zelfs maar het idee van schuilplaatsen, aangezien deze aan vrouwen een bepaalde mate van autonomie bieden" ten opzichte van echtgenoten en familieleden die hen slecht behandelen? Deelt u deze mening? Zo ja, heeft dit gevolgen voor de samenwerking met de Afghaanse regering? Zo nee, waarom niet?
Antwoord
Het wetsvoorstel lijkt te passen in een bredere trend van stigmatisering van de blijf-van-mijn-lijfhuizen door conservatieve krachten in Afghanistan. Er is in sommige media al langere tijd sprake van negatieve berichtgeving over de opvanghuizen. Nederland zal zich kritisch uitspreken over (concept-)wetgeving of beleid dat een bedreiging vormt voor de rechten van vrouwen of andere kwetsbare groepen in Afghanistan. Nederland zal daarbij zoveel mogelijk in internationaal verband optreden. Zie ook het antwoord op vraag 2.
Vraag 4
Welke ngo's beheren op dit moment de elf blijf-van-mijn-lijfhuizen in Afghanistan?
Ontvangen deze ngo's Nederlandse of Europese ontwikkelingsgelden, en zo ja hoeveel? Hoeveel vrouwen worden opgevangen in deze huizen? Zijn de vrouwen er veilig? Als u de blijf-van-mijn-lijfhuizen op dit moment (direct of via ngo's) steunt, blijft u dit dan ook doen als de huizen door de Afghaanse regering worden overgenomen? Bent u bereid de ngo's extra te ondersteunen als de continuïteit van hun werk in gevaar is?
Antwoord
De betreffende NGO's zijn: 'Afghan Women Skills Development Center', 'Women for Afghan Women', 'Humanitarian Assistance for Women and Children of Afghanistan', 'Voice of Women Organization' en 'Cooperation Center for Afghanistan'. Volgens de gegevens van het Afghaanse Ministerie van Vrouwenzaken is de gezamenlijk capaciteit van deze organisaties ongeveer 175 vrouwen en kinderen.
Afghaanse vrouwen die bescherming zoeken in een van de blijf-van-mijn-lijf huizen in Afghanistan weten zich beschermd door de NGO's die deze huizen beheren. Zij lopen geen risico teruggestuurd te worden naar hun (schoon)familie. Het bieden van een veilige omgeving voor deze vrouwen staat voorop in het beleid van de NGO's.
De EU financiert met EUR 1 miljoen per jaar twee Afghaanse NGO's, 'Medica Mondiale' en 'Women for Afghan Women'. Deze NGO beheert 4 blijf-van-mijn-lijf huizen. Ook Finland (EUR 95.000) en Zweden (EUR 100.000) steunen 'Women for Afghan Women' financieel. Duitsland verleent financiële steun (EUR 130.000) aan het 'Cooperation Center for Afghanistan'. Denemarken financiert via het 'Elimination of Violence Against Women Special Fund' van UNIFEM een aantal NGO's dat lijf-van-mijn-lijf huizen beheert. Nederland steunt, zoals bekend, UNIFEM met een bijdrage van EUR 2 miljoen ten behoeve van de bestrijding van geweld tegen vrouwen in Afghanistan.
Nederland onderhoudt nauw contact met diverse Afghaanse vrouwenorganisaties. Mocht via deze organisaties een beroep op Nederland gedaan worden voor ondersteuning dan zullen de mogelijkheden hiertoe serieus worden onderzocht.
vrijdag 25 februari 2011
Opvang mishandelde en misbruikte vrouwen in Afghanistan ernstig bedreigd
Mensenrechtenorganisaties maken zich grote zorgen over een plan van de Afghaanse regering om een wetswijziging in te voeren om het beheer van vrouwenopvanghuizen uit handen te nemen van hulporganisaties.
Dat heeft de mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch (HRW) gemeld. De levens van mishandelde en misbruikte vrouwen dreigen in gevaar te komen als de overheid er de baas wordt.
Volgens Human Rights Watch is het geweld tegen vrouwen en meisjes in Afghanistan endemisch en veelvoorkomend. Het gaat onder meer om huiselijk geweld, seksuele kwelling en verkrachting.
Daarnaast is het gedwongen huwelijk wijdverbreid en sociaal aanvaard. Meer dan de helft van de huwelijken die er worden gesloten zijn gedwongen huwelijken, of betreffen kindhuwelijken van meisjes onder de 16.
"Sinds de val van het Taliban-bewind hebben dappere Afghaanse vrouwen schuilplaatsen ingericht voor vrouwen en meisjes die het meest hulpbehoevend zijn," zo zegt Rachel Reid die voor HRW de situatie in Afghanistan onderzoekt.
"Het zou tragisch zijn als het groeiend conservatisme binnen de regering uit elkaar trekt wat ze hebben bereikt."
Momenteel worden vrijwel alle vrouwenopvanghuizen beheerd door non-gouvernementele organisaties of de Verenigde Naties.
De krant The New York Times staat ook uitgebreid stil bij het plan. Het komt erop neer dat een vrouw voor een overheidscommissie die bestaat uit acht leden moet verschijnen om haar vlucht te verdedigen.
Deze commissie beslist vervolgens of ze in een opvanghuis kan blijven, de gevangenis in moet, of terug naar huis, waar ze het gevaar loopt om te worden geslagen of zelfs gedood.
De vrouw of het meisje moet verder een medisch onderzoek ondergaan, dat onder meer kan bestaan uit een test of ze maagd is.
“In 90 procent van de gevallen als meisjes terug gaan naar hun dorp zullen ze niet worden geaccepteerd door de plaatselijke gemeenschap, en verdacht worden van het plegen van overspel,” zo meldt de krant.
De Afghaanse regering wordt steeds meer gedomineerd door ultraconservatieven die vijandig staan tegenover alleen maar het idee van schuilplaatsen. Want deze bieden vrouwen een bepaalde mate van autonomie.
Maar omdat geweld en misbruik vaak binnen de familiesfeer plaatsvinden, is een veilige opvangplek voor vrouwen juist van levensbelang.
Dat heeft de mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch (HRW) gemeld. De levens van mishandelde en misbruikte vrouwen dreigen in gevaar te komen als de overheid er de baas wordt.
Volgens Human Rights Watch is het geweld tegen vrouwen en meisjes in Afghanistan endemisch en veelvoorkomend. Het gaat onder meer om huiselijk geweld, seksuele kwelling en verkrachting.
Daarnaast is het gedwongen huwelijk wijdverbreid en sociaal aanvaard. Meer dan de helft van de huwelijken die er worden gesloten zijn gedwongen huwelijken, of betreffen kindhuwelijken van meisjes onder de 16.
"Sinds de val van het Taliban-bewind hebben dappere Afghaanse vrouwen schuilplaatsen ingericht voor vrouwen en meisjes die het meest hulpbehoevend zijn," zo zegt Rachel Reid die voor HRW de situatie in Afghanistan onderzoekt.
"Het zou tragisch zijn als het groeiend conservatisme binnen de regering uit elkaar trekt wat ze hebben bereikt."
Momenteel worden vrijwel alle vrouwenopvanghuizen beheerd door non-gouvernementele organisaties of de Verenigde Naties.
De krant The New York Times staat ook uitgebreid stil bij het plan. Het komt erop neer dat een vrouw voor een overheidscommissie die bestaat uit acht leden moet verschijnen om haar vlucht te verdedigen.
Deze commissie beslist vervolgens of ze in een opvanghuis kan blijven, de gevangenis in moet, of terug naar huis, waar ze het gevaar loopt om te worden geslagen of zelfs gedood.
De vrouw of het meisje moet verder een medisch onderzoek ondergaan, dat onder meer kan bestaan uit een test of ze maagd is.
“In 90 procent van de gevallen als meisjes terug gaan naar hun dorp zullen ze niet worden geaccepteerd door de plaatselijke gemeenschap, en verdacht worden van het plegen van overspel,” zo meldt de krant.
De Afghaanse regering wordt steeds meer gedomineerd door ultraconservatieven die vijandig staan tegenover alleen maar het idee van schuilplaatsen. Want deze bieden vrouwen een bepaalde mate van autonomie.
Maar omdat geweld en misbruik vaak binnen de familiesfeer plaatsvinden, is een veilige opvangplek voor vrouwen juist van levensbelang.
Abonneren op:
Posts (Atom)
